Przykazanie pierwsze: wyluzuj

Choróbsko rozłożyło mnie na dobre. Wzięłam wolne w pracy i siedzę w domu. W międzyczasie zaglądam na strony dziewczyn, które borykają się z problemem braku potomstwa. Historie są różne, bardziej lub mniej zbliżone do mojej. Jednak po raz kolejny odkrywam terapeutyczną rolę, jaką odgrywa kontakt z osobami w podobnej sytuacji. 

Po raz pierwszy zetknęłam się z tym na jednym z forum o niepłodności, kiedy w kwietniu tego roku zaczęłam zażywać clostilbegyt. Poznałam tam wtedy mnóstwo wspaniałych dziewczyn, z którymi rozmawiam jeszcze od czasu do czasu. Pamiętam, że w momencie trafienia na forum uderzyła mnie skala problemu niepłodności. Do tej pory sądziłam, że niewiele jest par, które nie mogą mieć dziecka. Wszyscy wokół mnie zachodzili w ciążę - planowane lub nie, nikt nigdy nie rozmawiał o trudnościach z poczęciem. Teraz oczywiście wiem, że parom borykającym się z tym problemem (przynajmniej nam) nie jest spieszno wylewać swoje żale w obecności osób, które zaszły za pierwszym razem. Wiążą się z tym wielkie emocje, z którymi ciężko jest sobie poradzić.  Na pewno nie pomagają w tym teksty "życzliwych" osób typu: "wyluzujcie, a zobaczycie, że wtedy się wam uda" lub "za mocno się spinacie, zbyt dużo o tym myślicie". Naprawdę? I kto udziela mi takich wspaniałomyślnych rad? Oczywiście osoba posiadająca dzieci, której nawet nie śniły się problemy, z którymi ja borykam się na co dzień. W głębi duszy czujemy, że zrozumieć nas mogą tylko osoby podobne do nas. Dlatego ja zawsze będę szukać sposobu na kontakt z nimi.

Do wizyty w napromedice pozostało 7 dni. :)