Nie OK

Tak, zdecydowanie ostatnie dni należą do tych nie ok. Mówią, że jak coś się sypie, to po całości i tak było w moim przypadku. 

Niestety nie udało mi się pojechać do Napromedicy, musiałam odwołać wizytę dosłownie dzień przed wyznaczonym terminem. Tak nagle pojawiły się nieprzewidziane wydatki, które sprawiły, że na swoją przygodę z naprotechnologią poczekam co najmniej do lutego przyszłego roku. Oznacza to dla mnie, że wróciłam do punktu wyjścia. Jestem dokładnie w tym samym miejscu, w którym byłam w sierpniu, prawie 3 miesiące stracone! I kolejne 4 przede mną. Nie wiem co mam teraz zrobić - czy zacisnąć zęby i poczekać te dwa, może trzy bezowulacyjne (a to, że takie będą wiem na 100%) cykle? Czy w oczekiwaniu na wizytę wrócić do mojego byłego lekarza, przynajmniej dostanę clo i przyczepię się tej nadziei.. Chce mi się płakać. 

Na dodatek w pracy się pochrzaniło, chyba jednak zbyt dużo na siebie wzięłam. A im bardziej się staram tym gorzej wychodzi. 

No i ta świadomość kończącego się roku.. Myśl, że kolejny rok się nie udało powraca do mnie jak bumerang. Pamiętam jak w styczniu powtarzałam sobie, że w tym roku na pewno się uda, że to niemożliwe, abyśmy tak długo czekali.. a jednak los bywa przewrotny. Mam poczucie wielkiej niesprawiedliwości, w około znajome i nieznajome zachodzą w ciążę, a mi pozostało płakać po kątach. I nawet nie mogę zacząć leczyć się tak jakbym chciała, bo w tym popieprzonym kraju tylko niektóre grupy są uprzywilejowane. Dlaczego jako podatnik, z kieszeni którego wyciągane są pieniądze na publiczne leczenie, nie mogę wybrać jego sposobu? Wkurza mnie ta wszechobecna promocja in vitro. Żeby było jasne -  nie oceniam par, które się na nie decydują (kto wie, może sama to kiedyś zrobię), ale chcę w tym momencie decyduję się na inne leczenie, na które niestety dofinansowania nie ma, za wszystko muszę płacić sama.

Szkoda gadać.